De abdij wordt beschouwd als een goed voorbeeld van de 12e-eeuwse cisterciënzer bouwkunst, waar volledige afzondering mogelijk was door de architectuur en de ligging in een afgelegen en groene vallei. Deze abdij is vernoemd naar de fonteinen die haar tuinen versieren. In 1981 werd de abdij toegevoegd aan de lijst met werelderfgoed van UNESCO.

​

Wat het meest opvalt is, na binnenkomst door het poortgebouw, de abdijkerk in romaanse stijl uit de tijd van de stichter zelf, gebouwd dankzij de giften van de bisschop van Norwich die hier schuilde voor zijn belagers, en ingewijd in 1147 door paus Eugenius III. De indrukwekkende soberheid, die Bernardus sterk benadrukte in zijn aanscherping van de kloosterregel van Benedictus van Nursia, typeert de kerk. Zeker wanneer de zon op de witte muren weerkaatst, lijkt de kerk, ondanks de bescheiden afmetingen (66 meter lang en 30 meter breed), enorm groot en overdonderend. Het grondplan van de kerk volgt het vaste patroon van de cisterciënzer bouwkunst. Verder zijn er nog een slaapzaal (dormitorium) en een kloostergang bewaard gebleven.